|
Deze pagina is nog lang niet af
Na het ongeluk op 23 december 1995 kwam ik in het .... ziekenhuis, bij Antwerpen.
Het slechte nieuws ging snel richting familie vrienden en bekenden, en veel van hun kwamen naar mij toe. Ik had het idee afscheid van iedereen te nemen, dacht niet dat ik nog lang kon/wou leven. Niet alleen heftig voor mij!
Van de hele eerste periode kan ik mij slechts vlagen herinneren.
1 grote operatie, waar ik ondanks de narcose toch nog gedeeltelijk bewust bij was, "awareness" heet dat in het Engels, wat niet de bedoeling was en behoort tot het naarste wat ik ooit heb meegemaakt: pure horror. Mijn 3e en 4e nekwervel werden aan elkaar gezet met: vier schroeven, een plaatje metaal, en met een stukje bot uit mijn bekken. Via de achterkant kan dat niet ivm alle uitsteeksels en het ruggenmerg (de zenuwen banen), dus dat moest via de voorkant!
Ik kon niet aangeven dat ik maar half onder narcose was, en krijg weer de koude rillingen als ik er aan terug denk, dus hou er nu over op. Verder lijken de wervels netjes aan elkaar geschroefd, geen complicaties, geen infecties, en een bijna onzichtbaar litteken.
Wel "jammer" dat ze m'n beschadiging niet konden repareren! (en dankzij te weinig onderzoek kunnen ze dat 12 jaar later godverdomme nogsteeds niet!)
Voor de grote operatie, lag ik in een bijzonder bed dat anti decubitus was en ondersteboven kon draaien! Ik mocht niet bewegen met mijn hoofd. In mijn hoofd waren een paar schroeven gedraaid waaraan een draad zat die aan mijn hoofd trok, zodat mijn nek recht bleef.
Hier staan röntgenfoto's van voor en na (niet bloederig hoor).
Ik kan mij een verpleegster herinneren waar ik meteen helemaal verliefd op was, en een zombie heks die ik hate. Dingen komen blijkbaar heftiger over als je in shock zit. Die lieve gaf waarschijnlijk gewoon aandacht op een menselijke manier, en die kille trut hield waarschijnlijk "professionele afstand" en had geen zin in haar werk; zij liet mij liggen lijden als een ding.
In zo'n situatie terecht komen is natuurlijk verschrikkelijk. Behalve de best mogelijke medische voorzieningen, is het ook belangrijk om prettige mensen om je heen te hebben, zowel vrienden en familie als het professionele personeel. Nogmaals; ik kan mij niet duidelijk herinneren wat er allemaal gebeurt is, maar ik weet nog wel dat ik veel steun kreeg van vrienden & familie.
Ik weet niet of de zorg die ik kreeg optimaal was, het was midden in de feestdagen. Ik leef nog, dus dat is een goed teken. In het ziekenhuis krijg je volgens mij meestal niet de theoretisch best mogelijke hulp. Decubitus is een van de dingen die je nooit zou moeten kunnen krijgen in het ziekenhuis, maar in de praktijk gebeurt dat zo vaak, dat men het als normaal beschouwd. Ik had het op een hiel.
Op 28 of 29 december 1995 ging ik naar het AMC, het Academisch Medisch Centrum ziekenhuis, bij Amsterdam.
Ik kwam uit België, dus moest in 'carantene' op een kamer appart. Het zou kunnen dat ik resistente ziekenhuis bacteriën uit België bij mij had, maar dat was gelukkig niet zo. Iedereen die langskwam moest een mondkapje op, en een schort voor (?). Was ik ontvoerd door buitenaardse wezens, of het was een ontzettend lange nachtmerrie? Het was in ieder geval te bizar om echt waar te zijn.
Ik lag op mijn rug, mocht/kon mijn hoofd niet draaien en ook niet de hoofdsteun omhoog. Het plafond was mijn uitzicht, zo'n saai kantoor systeem met TL verlichting. Ze weten in het ziekenhuis wel hoe je geestelijk gezond te huden -NOT. De mensen om mij heen hebben wat spul aan het plafond gehangen, dat deed goed. Op een gegeven moment kreeg ik een spiegel ding boven mijn hoofd, waardoor ik toch soorte van horizontaal kon kijken, best handig.
Slapen ging bijna niet, nachtmerries op de momenten dat ik even sliep, en wanneer ik wakker werd kon ik serieus niet geloven dat deze bizarre situatie echt was.
Zo wou ik niet leven. Ik zat net in de bloei van mijn leven, net aan het bijkomen van een geestelijke crises en bezig met het opzetten van een eigen bedrijf als fotograaf. Dat leven wou ik wel, maar zo bijna alles verlamd leek mij het woord "leven" niet waard. Lastig voor de mensen om mij heen om in zo'n situatie te zeggen "Giesbert, het komt wel weer goed", want zoiets komt niet weer goed, en een leugen met de beste bedoelingen was ook niet wat ik horen wou. Een dwarslaesie kon niet gerepareerd worden, dus wat dan?! Een groot zwart gat van niet weten en niet willen weten.
Ik wou hulp om er snel een einde aan te maken, maar dat krijg je niet zomaar. Ik had niet het lef om voor een "groene kaart" te kiezen (niet geholpen worden, en dan proberen ziek te worden, en langzaam te sterven). Als je zo afhankelijk bent, kan je dus ook niet zelfstandig een einde aan je leven maken, op een snelle manier. Terwijl ik dit schrijf heb ik al bijna 12 jaar een hoge dwarslaesie. Er is dus wel een leven mogelijk, een bizar leven, maar dat is het leven sowieso wel.
Vreemd is dat het waarnemen blijkbaar heel anders kan worden, wanneer je hele zijn in hoogste alarmfase zit. Zo kon ik die eerste weken heel goed het verschil proeven tussen verse sinasappelsap (lekker!) en uit pak (vies!) wat mij daarvoor niet zo uitmaakte. Soms meende ik ook bepaalde mensen hun beweging te kunnen voelen, op afstand (van centimeters tot 2 meter), heel ongewoon.
Op een gegeven moment 'mocht' ik van die kamer af, naar de zaal, wat weer een aantal treden lager richting de hel was; minder ruimte voor vrienden & familie en last van andere 'patiënten' (en zij van mij).
Regelmatig had ik het gevoel dat ze mij gewoon lieten rotten in die zaal, mijn conditie werd steeds slechter omdat er veel te weinig aandacht was voor mijn geestelijke en lichamelijke conditie. Ik kreeg wel de nodige zorg hoor, en gelukkig veel bezoek, maar.. Van stil liggen word je echt niet sterker hoor! Rust is belangrijk, maar te veel stilstand is achteruitgang. Er hing daar een sfeer waar je zelfs ziek van word als je gezond bent, en iedereen vind dat maar normaal.
De artsen en verpleging/verzorging. Daar zijn natuurlijk fijne en vervelende mensen bij, zowel qua werkzaamheden als karakter. De mensen die goed voor mij waren wil ik nog altijd bedanken.
Na in totaal slecht ongeveer 3 weken ziekenhuis, op 24(?) januari 1996, kon ik gelukkig naar het RCA, het RevalidatieCentrum Amsterdam, op de Overtoom in Amsterdam, tegenwoordig is de naam Reade.
Na ongeveer 2 jaar (!), op 22 januari 1998 kon ik naar een "eigen" woning, vlak bij waar ik voor het ongeluk ook woonde. Het is nu september 2007, dus dat is al een hele tijd.
|
